Letnie Grand Prix
Letnie Grand Prix odbywa się od 1994 roku. Początkowo były to tylko zawody na skoczniach europejskich (4 konkursy), dopiero w 1995 roku pierwszy raz odbyły się na Półwyspie Skandynawskim. a od 1998 roku także w Japonii (łącznie 6-8 konkursów, w tym również drużynowe). W sezonie 2000 miały odbyć się zawody także w Korei Południowej, jednak z powodu złych warunków atmosferycznych konkurs nie odbył się. W sezonie 2006 rozszerzono zawody do 10 konkursów indywidualnych.
Grand Prix odbywa się przeważnie w sierpniu i wrześniu. Zawody te służą do lepszego przygotowania się zawodników do sezonu zimowego. Do roku 2000 LGP nie było traktowane do końca poważnie. FIS miała plany, by letnie zawody stały się integralną częścią cyklu Pucharu Świata. Ostatecznie jednak zostały odrębną klasyfikacją.
2000 rok był także przełomowy dla zasad rozgrywania konkursów. Zastosowano nową metodę kwalifikacji do turniejów. Zamiast tradycyjnych dwóch serii skoków, skakano trzy razy. W konkursie startowało 48 zawodników, podzielonych na cztery grupy po 12 skoczków. Najlepszych sześciu z grupy kwalifikowało się do następnej rundy. W kolejnej rundzie 12 najlepszych (już z 24) kwalifikowało się do 3 rundy. Punktacja nie została zmieniona. Ostatni akord konkursu (3 runda) przy nowej, eksperymentalnej metodzie, skoczkowie zaczynali z zerowym kontem. To z jednej strony sprawia, że walka jest ciekawa, z drugiej jednak przy zwykłej metodzie, jeśli zepsuje się jeden skok, można się jakoś poprawić w drugim. Teraz psując skok w I rundzie kończy się zawody.
Ten nowy pomysł FIS miał być stosowany także w sezonie zimowym, jednak zdecydowano, że metoda ta na razie nie znajdzie zastosowania w PŚ, a Letnia Grand Prix zostanie oddzielnym konkursem, rozgrywanym na takich samych zasadach jak Puchar Świata.
W 2002 roku, także eksperymentowano. Tym razem F.I.S. wprowadziła kilka nowych zasad i reguł w skokach narciarskich. Oprócz nowych przepisów dotyczących kombinezonów (maksymalna odległość od ciała to 6cm), wprowadzono monitoring. Na konkursach LGP każdy sędzia miał w swojej kabinie możliwość obejrzenia powtórki skoku w zwolnionym tempie przed podjęciem ostatecznej decyzji i ewentualnym odjęciu punktów. Sędziowie oceniali także tylko część skoku: lądowanie i zachowanie skoczka po lądowaniu, odrzucając notę za fazę lotu, jak to miało miejsce dotychczas. Na 20 punktów składało się 8 stałych punktów (każdy zawodnik dostaje tyle już na starcie, w tym 5 pkt za lot) oraz 5 pkt za lądowanie i 7 za odjazd. Za jakość telemarku można było odjąć do dwóch punktów. Przez to wzięła się wyjątkowa zgodność sędziów podczas pierwszych konkursów Letniego Grand Prix. Nowe zasady, podobnie jak rok wcześniej, nie zostały ciepło przyjęte i na razie nie zostały wprowadzone do PŚ
Jedynym Polakiem, który wygrał Letnią Grand Prix jest jak dotąd Adam Małysz. Uczynił to aż trzykrotnie - jako pierwszy w historii. Małysz triumfował w 2001, 2004 i 2006 roku.